Marathon D-day! 25 september 2016

Door Stephan Persoon

Berlijn! Wat een geweldige stad en wat een mooi marathon evenement.
Vrijdagochtend vlieg ik samen met Bianca naar Berlijn. Bij de voorbereiding van een marathon bereid ik alles tot in de puntjes voor. Niet alleen mijn trainingsvoorbereiding, maar ook de reis zelf. Ik wil graag dichtbij de start van de marathon in een appartement verblijven, zodat ik op de dag van de marathon makkelijk bij het startvak kom. Ook vind ik het fijn om de dagen ervoor fietsend in plaats van lopend de stad te verkennen. Kleding kies ik zorgvuldig evenals de voedinggels die ik tijdens de marathon neem. Al met al; ik laat niets aan het toeval over.

Mijn merk, mijn maat, mijn schoen
Het wordt inmiddels een ritueel. Vrijdag halen we eerst het startbewijs in een grote Expo met 50.000 collegalopers. Naast het afhaalpunt kun je er uiteraard shoppen. Echt alles is er te koop op het gebied van hardlopen en sport. Ongelofelijk veel. De originele Adidas merchandise van de marathon vliegt over de toonbank als warme broodjes. Zelf koop ik een paar nieuwe Mizuno schoenen. Mijn merk, mijn maat, mijn schoen; oftewel hier loop ik een dag later de marathon mee. Veel mensen verklaren me voor gek om met nieuwe schoenen gelijk de wedstrijd te lopen. Met deze schoen kan het echt. Geen blaren, geen knelpunten, maar een topschoen waar ik zo mee kan lopen. Ze borduren op de Expo nog mooi mijn naam in de schoen, dus dat kan niet mis.

De vrijdag en zaterdag genieten we van de stad. We bezoeken de toeristische plekken waar veel in het teken staat van de in 1961 gebouwde muur die Oost en West Berlijn scheidde. Bizar eigenlijk dat dit tot 1989 geduurd heeft en dat dit de hele stad splitste. Zaterdag merk ik dat ik toch wat gespannen ben. Zal het lukken morgen? Houdt mijn hamstring het? Welk tempo kan ik lopen na die blessure? Voor mijn eigen gemoedsrust maak ik een schema op 4.10 m. p/km. weg en na 15 km. -als het gevoel goed is-versnellen naar 4.05. De marathon wordt bepaald in de laatste 10 km, dus de eerste dertig moet ik vooral zuinig lopen. Nog even afstemming met Dick Lam, de trainer van de Agium runners. Hij geeft hetzelfde advies. Hij is ook in Berlijn om Mike Teekens te begeleiden. Zaterdagavond eten we samen met mijn (loop) maat Gert Jan. Ook hij loopt de marathon. Flink aan de pasta en veel gepraat over de verwachtingen van de volgende dag.

50.000 lopen gedurende 42,195 km. Berlijn plat
Zondagochtend, 5.30 uur; ik lig naar het plafond te staren. Mijn lijf giert van de adrenaline. Kan ik het wel, zal het lukken… Na het nodige gedraai, wordt het 6.45. Ik besluit eruit te gaan. KLeding aan. yoghurt cruesli, sportdrank, wit broodje. Om 8.00 uur loop ik het appartement uit, Berlijn in. Een stad die ontwaakt en hier en daar zie je lopers richting Tiergarten lopen. Een park dat in het verlengde ligt van de Brandenburger Tor (finish). Bianca blijft nog even bij het appartement. Zij wil mij op 5 punten zien op het parcours en dat is een flinke uitdaging. De eerste plek is makkelijk, dat is voor de deur van het appartement. Na nog wat toiletstops sta ik om kwart voor negen in het startvak. Wat een beleving. Ik zie de bekende Kenianen. Het is een luxe om helemaal voorin te mogen starten. Door mijn eerder gelopen tijden mag ik vooraan starten. 50.000 mensen staan op het punt om gedurende 42,195 km Berlijn plat te lopen.

De marathon wordt in de laatste 10 km. bepaald
De sfeer is fantastisch. Het startschot klint en de massa komt in beweging. Ik begin te lopen. Mijn plan is rond de 4.10, dat is nagenoeg gelijk aan wat de pacer voor 3 uur aanhoudt. Ik sluit aan bij een groepje wat op 3 uur eindtijd loopt. Tempo 4.05 gemiddeld. Iets te snel, maar het voelt goed. Op 7 km. word ik aangemoedigd door Bianca. Ik bal mijn vuist, zodat ze weet dat het echt goed gaat. Ik kom in een fraai ritme en laat de 3 uur pacer achter me. 4.02/4.03 p/km. Zuinig lopen, zingt door mijn hoofd, niet te gek. ‘De marathon wordt in de laatste 10 km. bepaald’… De temperatuur is heerlijk, 14/15 graden. Windstil, zonnetje. De stad barst uit zijn voegen; zoveel mensen staan er langs de route. Hard klappen, schreeuwen en muziek maken. Ik ga alleen maar lekkerder lopen. Op 14 km. staat Bianca weer, duim omhoog. Het gaat als een speer. 21 km. doorkomst op 1.26; dat is best lekker. Een negatieve split lopen (tweede deel sneller), zal wel lastig zijn, vrees ik. Ik kan mijn tempo aanhouden tot en met kilometer 35. Dat geeft veel kracht, omdat het er dan nog 7 zijn.

De man met de hamer komt langs, maar raakt me maar zacht. De kilometertijd loopt op naar 4.15 p/km. Ik kan het vol blijven houden. Op 36 km. haal ik Erben Wenemars in, wij doen aan stuivertje wisselen. De ene marathon is hij iets sneller en op de andere ben ik het. Ik geef hem een bemoedigende klap op zijn schouder. “Stukkie nog Erben, binnen de drie uur”! Het doet pijn. De laatste kilometers doen echt pijn. Bijten, deze pijn is tijdelijk. Volhouden en blijven lopen en hou het tempo vast.

Dit smaakt naar meer
De laatste kilometer, ik zie de bocht richting finish. Bocht door en daar is de Brandenburger Tor 750 meter nog. Ik verbijt de pijn, begin echt het geloof te krijgen van een top tijd! De Tor door richting eindstreep 2.54.38. Ongeloof, blij, en kapot. Ik loop rustig de finish area uit samen met Edwin Verkaik (een bekende, sympathieke hardloop ‘junk’ die ook binnen de drie uur is gebleven). Erben finisht op 2.57. Ik zie Bianca, die heeft een top job gedaan. Dwars door de stad om mij op zoveel plekken aan te moedigen. Ik ben enorm blij en trots. Mijn NY 2013 PR blijft nog even staan op 2.53, maar wat zat deze er dichtbij. Dit smaakt naar meer…