De Atletiek Unie en het LOC Netl NK Cross willen deelnemers aan het Nationaal Crosscircuit er op wijzen dat sinds dit jaar volgens de spelregels deelname aan het NK Cross verplicht is om in aanmerking te komen voor de prijzen. Lees

Afgelopen week plaatste regionaal dagblad de Stentor een leuk artikel over de voorbereidingen van het Netl NK Cross 2020. Naar verwachting om en nabij de duizend hardlopers doen over anderhalve maand mee aan het NK Cross bij Netl de Wildste Tuin in Kraggenburg. De organisatie is, net als vorige jaar, in handen van Atletiekvereninging Noordoostpolder (AV NOP). "We gaan verder met de puntjes op de i te zetten", zegt secretaris Ingrid Draaistra. Lees

Op 22 en 23 februari 2020 is Omnisport Apeldoorn de locatie voor de AA Drink NK Indoor. De Nederlandse topatleten zijn aanwezig om te strijden voor een kampioenschapstitel. Absolute topsport. Gezellige ambiance. Een uitgebreid en afwisselend programma. Naast de strijd om NK titels is er ook aandacht voor de strijd om

In de maanden november tot en met februari vindt het Nationaal Crosscircuit plaats, met als afsluitende wedstrijd de NK Cross. Wat maakt een atleet tot een goede crosser? En omgekeerd: wat draagt het crossen bij aan je ontwikkeling als loper? Bondscoach Grete Koens over de discipline die ze zelf uitstekend beheerste en tegenwoordig graag propageert. Strijden met de elementen ‘Om goed te kunnen crossen moet je als atleet over een groot aeroob vermogen beschikken’, zo noemt Koens een eerste eigenschap. ‘Je duurtrainingen moeten op voldoende niveau zijn en je moet goed kunnen schakelen: tussen de korte en de wat langere pas. Je moet kunnen variëren bij de voetplaatsing als het terrein geaccidenteerd is. Atleten met een goed gevoel voor beweging zie je daarom bij de cross vaak voor in de wedstrijd.’ In de cross loop je zelden langere tijd een egaal tempo. ‘Je moet kunnen strijden met de elementen en de concurrenten. Na de piekbelasting als je een heuvel op loopt, moet je lichaam snel herstellen bij de afdaling. Je moet accelereren in de bocht. Ik denk dat de cross, samen met de steeple, al met al de meest veelzijdige discipline in de loopsport is.’ Maar waarom zou je als atleet crosswedstrijden op je programma zetten, ook als je die natuurlijke aanleg wellicht mist? ‘Voor pupillen en jonge junioren, die nog alle disciplines doen, geldt wat mij betreft: ga allemaal crossen’, zegt Koens. ‘Het is een heel effectieve manier om je aerobe vermogen te ontwikkelen. De afstanden zijn dermate kort dat ook kinderen die zich in de toekomst op de sprint, het springen of het werpen gaan toeleggen ervan kunnen profiteren. Je creëert fitheid en vergroot de belastbaarheid. Bovendien ben je op een speelse en gevarieerde manier bezig. Als je dan bovendien naast individuele wedstrijden ook estafettevormen invoegt, kan iedereen er plezier aan beleven.’ Crossen voor de extra verzurende prikkels Bij de junioren A en B en senioren kijkt Koens wat specifieker naar het type atleet. ‘Voor de lopers op de 800 meter en langer vind ik crossen over 4 tot 6km voor de meisjes en over 6 en 8km voor de jongens een heel goede manier om de winter door te komen. Voor atleten op de langere afstanden kunnen die cross-afstanden nog wel wat langer zijn. Maar iemand als Bram Som, die als atleet de 800 meter liep, kon heel goede crossen lopen over 6000 meter. Daar gaan dit soort atleten echt niet van op een hoop.’ ‘Ik zie dat van de atleten in de nationale juniorenselectie bijna iedereen gaat crossen. Ze leggen een goede aerobe basis voor de baanwedstrijden in de zomer. Dat doe je ook in de trainingen, maar een cross geeft nét de extra verzurende prikkels die je ook nodig hebt bij de start en in de eindsprint. Je leert ook spelen met je pasfrequentie en als je dat min of meer onbewust doet, tijdens een wedstrijd, beklijft het beter dan wanneer je het in een training simuleert. MiLa-atleten en hun coaches hebben de neiging om minder met de looptechniek bezig te zijn dan sprinters, maar ik vind het zelf erg belangrijk.’ Een groot voordeel van de cross en meer algemeen van het lopen op zachtere ondergrond is wat Koens wel de “bandenspanning” noemt. ‘Door het crossen breng je de spieren en pezen op spanning, waardoor je een goede, kaatsende pas krijgt. Als je – bijna – alleen op de weg loopt, krijgt het lichaam de neiging om in de pezen te gaan hangen en kun je minder energie kwijt tijdens het lopen.’ (Nationale training in Tilburg, 2018) - foto Tim te Brake Staat het crossen in dienst van de prestaties op de baan en op de weg of is het een doel op zich? Dat verschilt per atleet, maar voor Koens zelf was de cross in ieder geval heel belangrijk. Ze won viermaal goud bij de NK cross (‘Daar droomde ik als jong atlete al van’) en ze leverde internationaal haar sterkste prestatie toen ze in 1998 twaalfde werd op de altijd zeer sterk bezette WK cross in Marakech. ‘Voor de jeugd kies ik als coach graag voor een dubbele periodisering’, zegt ze. ‘Wat mij betreft werk je in de winter toe naar het NK cross, dat daarom het best eind februari of begin maart kan plaatsvinden. Daarna ga je het zomerseizoen voorbereiden, met de NK junioren of een van de internationale jeugdtoernooien als doel.’ Indoorwedstrijden spelen in die jaarplanning geen grote rol. Ze zijn voor de meeste jonge atleten ook geen doel op zich. ‘Dat neemt niet weg dat ze goed zijn in te passen’, vindt Koens. ‘Deelnemen aan de NK indoor kan bijvoorbeeld een mooie prikkel zijn in de voorbereiding op de NK cross, enkele weken later. Maar een indoorseizoen met veel wedstrijden vind ik voor junioren minder zinvol.’ ‘Voor senioren ligt dat wat anders, zeker voor degenen die op internationaal niveau voor een indoorseizoen kunnen inplannen of voor wie ook in wegwedstrijden uitkomt. Dan kun je bijvoorbeeld kiezen voor een korter crossseizoen, waarbij je in januari of februari de indoorbaan of de weg op gaat. Je loopt in crosswedstrijden vaak hetzelfde tempo als langere wegwedstrijden, dus qua energiegebruik is het goed te vergelijken; al is in de cross de piekbelasting vaak iets hoger. Topatleten kiezen wellicht voor een hoogtestage in deze periode. Met de topselectie heb ik dit jaar in december in Kenia gezeten, waar we veel op onverharde paden zullen trainen. Dan profiteer je van de voordelen die je ook krijgt door het lopen van een cross.’ Tekst: Cors van den Brink Foto's: Tim te Brake

2019: wat een jaar! Zoals ieder jaar grijpen we december aan om terug te blikken op het prachtige atletiekjaar 2019. Van top tot breedte: van de gouden 7,39 meter van Ranki Oberoi tot Athletics Champs, van de Dag van de Atletiek tot de twee wereldtitels van Sifan Hassan. Van de Urban Athletics Series tot de successen in Boras en Gävle. Kortom, een jaar met successen op ieder vlak in onze sport. En een jaar waar we met een trots gevoel op terugkijken: trots op oranje, op onze topatleten, op onze jeugd, op onze trainers, onze evenementenorganisatoren, onze officials, vrijwilligers actief in weer en wind, onze partners, op de mensen achter de schermen en trots op onze zichtbare ambassadeurs. Beleef 2019 nog een keer met ons mee: Video: Create 5 https://www.atletiek.nl/sites/default/files/styles/nieuws_detail/public/userfiles/Nieuwsitems/Atletiek-nl/image_1.png?itok=Rl2kAgMK 23 december 2019Afbeelding stand: Horizontaal

Wie alles uit zijn of haar sportcarrière wil halen, moet kiezen. Soms vallen die keuzes goed uit, andere beslissingen helpen je niet - ook al lijken ze zo voor de hand te liggen. In een reeks interviews met oud-toppers vragen we hen om te vertellen over hún keuzes, omdat de talenten van nu daar wellicht hun voordeel mee kunnen doen. Dit keer: Bram Som. De nieuwe Chef de Mission van de Olympische ploeg heeft onlangs aangekondigd dat het de sporters in Tokyo vrij staat om de opening van de Olympische Spelen bij te wonen. ‘Ik heb er spijt van dat ik dat nooit heb gedaan’, zegt Bram Som. ‘Terwijl het zó’n groot evenement is. Die atmosfeer heb ik nooit geproefd.’ 'Ik had die atmosfeer graag geproefd' Het was niet altijd zijn eigen keuze. Het atletiekprogramma begint pas halverwege de Spelen en de Nederlanders zitten op de dag van de opening soms nog op een trainingslocatie elders. Maar toch: Som had het graag meegemaakt. ‘Cathy Freeman die de vlam ontsteekt in Sydney: dat heb ik dus alleen op tv gezien, omdat we nog in Brisbane zaten’, zegt hij. Meer in het algemeen: coaches hebben de neiging om die Spelen heel klein te houden. ‘Alsof het een gewone wedstrijd is. Begrijpelijk: de spanning moet niet te groot worden. Maar het is echt wel iets bijzonders om er bij te zijn. Ik zou dat als coach anders doen.’ 'Wat zal iedereen van me denken' Een beslissing die hij wel zelf nam, maar die hij achteraf betreurt is zijn deelname aan de WK van 2007 in Osaka. Een jaar eerder werd Som in Gotenburg Europees kampioen. Hij sloeg het daarop volgende indoorseizoen over maar was in de zomer niet fit en had last van zijn achillespezen. ‘Ik liep, meen ik, niet eens officieel de limiet, maar mocht toch mee van de bond. In de series vloog ik er al uit.’ Waarom reisde hij af naar Japan, tegen beter weten in? ‘Omdat ik onder druk stond – of mezelf onder druk zette. Ik had het gevoel dat ik als Europees kampioen niet kon wegblijven. Ik wilde bewijzen dat ik bij de mondiale top hoorde. Je omgeving en zeker de media verwachten ook dat je erheen gaat. Ik vreesde bovendien verlies van mijn status bij de bond en bij NOC*NSF. “Wat zal iedereen van me denken?”, ging er door me heen. Terwijl je als atleet echt op je eigen gevoel af moet gaan.’ 'Pijnlijk maar moest gebeuren' Dat geldt ook voor de derde verkeerde beslissing die Som nam. Beter gezegd: een beslissing die hij te lang uitstelde. ‘Ik ben te lang met Honoré Hoedt blijven samenwerken. Dat is geen verwijt aan zijn adres, maar als je van jongs af aan dezelfde trainer hebt en je zelf steeds meer verantwoordelijkheid wilt nemen voor je eigen programma, is dat vaak lastig. Als pupil en als junior is je coach een soort vaderfiguur, maar je moet je losmaken uit die situatie. Het is dan goed om te switchen naar een coach met wie je een gelijkwaardiger relatie kunt opbouwen.’ ‘Misschien zijn er coaches en atleten die zelf die verandering kunnen aanbrengen, waarbij de coach meegroeit met de atleet die volwassen wordt. Maar Honoré en mij is dat niet gelukt. Ik ben me daarvan bewust geworden toen ik met mentaal begeleider Marko Hoogerland ging samenwerken. Hij heeft me laten zien dat ik beter kon overstappen. Dat is pijnlijk, maar het moest wel gebeuren.’ 'Plezier voorop: leven op een apenrots is niets voor mij' Een van de meest positieve beslissingen in zijn carrière heeft Som wel aan Hoedt te danken. ‘Dat was de huisvesting in het Topsporthuis bij Koningsjacht, in de buurt van Papendal, dat Honoré kort na de Spelen van 2000 wist te vinden. We zaten daar met atleten van divers niveau. Het was beslist geen elitegroepje met alleen maar haantjes, maar juist heel laagdrempelig. Sommige jongens studeerden erbij. Ik heb er heel veel plezier gehad en het was voor mij helemaal geen opgave om als topsporter te leven.’ ‘Voor mij is de les voor een echte sportcarrière: het plezier met de mensen om je heen moet altijd voorop blijven staan. Leven op een apenrots is niets voor mij.’ 'Verdieping in de trainingsleer' De tweede goede beslissing die Som noemt is de samenwerking met Ruben Jongkind. Na een “tussenjaar” met bondscoach Grete Koens koos Som er in 2009 voor om zijn zwager en de al eerder ingeschakelde Hoogerland in zijn begeleidingsteam op te nemen. Jongkind was een triatleet met een grote passie voor het trainen en met de nodige kennis van de trainingsleer. ‘Hij was natuurlijk een familielid, maar ik leerde hem als coach kennen toen ik me af en toe aansloot bij een groepje atleten die hij tijdens trainingsstages in Spanje begeleidde. De ouders van mijn vriendin en van Ruben hebben daar een huis. Zijn manier van werken sprak me erg aan.’ ‘Dat riep her en der inderdaad twijfel op, omdat hij in atletiekkringen niet zo bekend was, maar voor mij was het belangrijk dat ik verantwoordelijk werd voor mijn eigen proces. Ik was de kartrekker; Marko en Ruben waren mijn sparringpartners. Ze waren het onderling ook niet altijd eens, maar dat accepteerden we van elkaar en dat hield ons scherp. En het dwong mij om mezelf ook meer te gaan verdiepen in de trainingsleer.’ Som zegt ook veel te danken te hebben aan de keuze om zich te verdiepen in de orthomoleculaire geneeswijze. ‘Ik had altijd last van hooikoorts en van een voedingsallergie waardoor ik vermoeid raakte. Ik kreeg dan pilletjes voorgeschreven die ook weer tot vermoeidheid leidden. Met hulp van Ruben heb ik kans gezien om de oorzaak aan te pakken en dat heeft me bakken aan energie opgeleverd.’‘Toen ik nog in het Topsporthuis woonde, hadden we de gewoonte om eens per week na een stevige training “onbeperkt pannenkoeken” te gaan eten. Heel leuk, natuurlijk. Maar het hele gebied van voeding en sport was nog nauwelijks ontwikkeld, zoals dat nu bijvoorbeeld op Papendal dagelijkse praktijk is. Dat heb ik allemaal zelf moeten uitvinden.’ 'Ambities uit durven spreken' Tenslotte: Som zegt geleerd te hebben hoe belangrijk is het om je ambities uit te durven spreken. ‘Ik heb in de aanloop naar de Spelen van 2012 openlijk gezegd dat ik in Londen een medaille wilde winnen. Dat is geloof in eigen kunnen en dat moet je alleen doen als je het van binnen zo voelt. Maar dat was bij mij het geval.’ Som dacht dat hij in de finale een tijd onder de 1.43 zou moeten lopen om op het podium te komen. ‘Daarvoor moest ik op het scherpst van de snede trainen en dat bleek voor mij te hoog gegrepen. Ik raakte geblesseerd. Daar heb ik, achteraf gezien, vrede mee, want ik heb er alles aan gedaan, ik heb er al mijn geld in gestopt en kan mezelf niets verwijten. Bovendien liep David Rudisha in die Olympische finale een fantastisch wereldrecord van 1.40,91 en bleven zeven atleten onder mijn NR van 1.43,45. Dus die medaille was er waarschijnlijk toch niet gekomen.’ Over Bram Som Bram Som (1980) wint een bronzen medaille bij de EK voor junioren in 1999 en kwalificeert zich een jaar later voor de Spelen van Sydney, terwijl dat nog helemaal niet de bedoeling was. Vier jaar later komt hij in Athene in de halve finale en nog eens twee jaar later wint hij een gouden medaille bij de EK in Gotenburg. Som benadrukte zijn topvorm een week later door in Zürich het Nederlands record op 1.43,45 te zetten. In 2012 zet hij alles op alles om de Spelen van Londen te halen, maar die poging faalt. Sindsdien is hij onder meer een veel gevraagde haas bij grote atletiekwedstrijden, begeleidt hij enkele Afrikaanse topatleten en geeft hij training bij Team Zevenheuvelen. Tekst: Cors van den Brink Foto: Europacup Vaasa, 2007 (Erik van Leeuwen)

Tijdens het NOC*NSF Sportgala 2019 is Sifan Hassan uitgeroepen tot Sportvrouw van het Jaar. Tijdens het jaarlijkse evenement, dit jaar gehouden in de Amsterdamse AFAS Live, won Hassan de bijbehorende Jaap Eden Trofee. Hassan kon zelf niet aanwezig zijn, ze is zich in de Verenigde Staten aan het voorbereiden op de Olympische Spelen. Sifan Hassan ontving de meeste stemmen van zowel de sporters als de vakjury. Ze rekende tijdens de verkiezing af met wielrenster Annemiek van Vleuten en shorttrackster Suzanne Schulting, de winnares van vorig jaar. “Dit betekent heel veel voor mij. Het is jammer dat ik er niet bij kan zijn. 2019 was een fantastisch jaar voor mij. Ik hoop dat 2020 ook fantastisch wordt”, aldus een trotse Sifan Hassan. Onze Sportvrouw van het Jaar:

De 17e editie van de Amsterdamse Boscross was een memorabele. Door de hevige regenval van de laatste dagen, lag het parcours na de eerste lopers al snel vol modder. De wedstrijden waren dan ook bijzonder zwaar. Tom Hendrikse won de Elite Lange Cross. “Dit is tenminste een echte cross, prachtig”, sprak de jonge atleet uit Assen, na afloop. Hendrikse was van plan om pas na de eerste ronde te gaan versnellen. Hij sloeg echter al bij de eerste passage van de Ajax-heuvel een gat en gaf zijn voorsprong niet meer weg. “Er liep heuvel op heel lang een jonge teckels met me mee”, vertelde Hendrikse verbaasd achteraf over de aanwezige viervoeter. Ook de nummer drie, Tim Pleijte, kijkt terug op een geslaagde editie: “Ik vind dit een van de leukste crossen.”, sprak de atleet uit Vlissingen. Pleijte lag lang vijfde, maar kon in de laatste ronde nog veel goedmaken en finishte uiteindelijk als derde achter Cameron Milne. Vrouwen lange cross Ook bij de vrouwen was het spannend. Diane van Es, vorige week nog 11e bij de EK Cross U23, ging er met de winst vandoor. Daarachter finishten Marijke de Visser. Anne Luijten finishte verrassend als derde. “Gekkenhuis” , zei Luijten, “maar daardoor wel erg leuk. Ik kom volgend jaar zeker terug.” Korte cross De finish van de mannen korte cross was ronduit spectaculair. Een groep van 10 atleten deden bij de laatste 400 meter nog mee voor de winst en kwamen met hoge snelheid op de finish-arena afgestormd. Bij de laatste bocht werd duidelijk dat Tom de Gelder er met de winst vandoor zou gaan. Jeroen Bakker werd uiteindelijk tweede, vlak voor Kevin Viezee, die als nummer drie eindigde. Bij de vrouwen korte cross won Dagmar Smid. Smid liep lang nek aan nek met Jetske van Kampen die uiteindelijk tweede werd. Hun strijd werd pas op de finishlijn beslist. Merel van der Marel finishte als derde. Trails en Bosloop De organisatie kijkt terug op een succesvol weekend. Op zaterdag ging de Bosloop over 10 km als eerste van start, gevolgd door de Day Trail over 11 km. De start van de Night Trail over 17 km zorgde voor kippenvel: het maximumaantal van 150 deelnemers ging van start. Ieder met een eigen hoofdlamp. Zij moesten zelf hun weg zien te vinden door het donkere Amsterdamse Bos, waar met reflecterende vlaggetjes een prachtige trailroute voor hen was uitgezet. Tevreden organisatie De Boscross – dat voor het tweede jaar onderdeel is van het Nationaal Crosscircuit voor junioren en senioren – is blij met de uitbreiding van het aantal deelnemers op de trailruns. Organisator Aldo Looijenga zegt daarover: “We zijn trots om in de Randstad zowel een cross als een trailrun te organiseren. Het NK Cross organiseerden we reeds tweemaal. We zijn erg blij met de toevoeging van het trail-onderdeel aan ons programma.” De Boscross is na de Warandeloop in Tilburg de tweede wedstrijd uit de reeks van het Nationaal Crosscircuit. Op 31 december a.s. staat de volgende wedstrijd op het programma: de Sylvestercross in Soest. Tekst: organisatie Boscross Fotografie: Odile Verzantfoort